Reisverslag 2007

Toen ik bij was gekomen van de maagslijmvliesontsteking die ik tijdens mijn reis in 2006 had opgelopen, begon ik meteen te denken aan een nieuw plan om terug te gaan naar het kindertehuis. Ik wist dat de kinderen in het kindertehuis zelden nieuwe kleding krijgen, omdat hun families daar geen geld voor hebben. Meestal lopen de meisjes in oude versleten kleren of in kleren die veel te groot zijn omdat ze op de groei zijn gekocht. Zo kwam ik op het idee om de kinderen te gaan leren naaien in India. Van begin februari tot en met eind april 2007 hield ik me in India overdag bezig met het naaien van kapotte kleren van de kinderen en aan het eind van de dag kwam er een groepje meiden bij me langs om het kunstje ook te leren.

21 februari, 2007

Het meest voorkomende probleem is een kapot ritsje. Nu hebben ze hier in India, of eigenlijk moet ik zeggen in Thailand, want daarvandaan wordt de kleding geimporteerd, een andere manier van ritsjes in Naaien, dan in Nederland, of eigenlijk China. Het komt erop neer dat je bij de Thaise manier de verkeerde kant op moet spelden, een grotere kans hebt om scheef te gaan en bovendien zie je een naadje lopen aan de buitenkant, waar je bij de Chinese manier geen last van hebt. Ik probeer in de meeste gevallen de eigen Chinese methode aan te houden, maar dat levert soms problemen op waar het ritsje eindigt in het boordje van de jurk, en dan zit ik aan de Thaise methode vast. Dat leverde in het begin nog wel eens problemen op, maar inmiddels kan ik binnen een half uur een ritsje vervangen. Er zijn weinig dingen die ik sneller kan... een wiskundetoets niet leren. Af en toe loop ik verschrikkelijk te vloeken, want van dat naaien krijg je soms verschrikkelijk de zenuwen, en dat terwijl ik zo'n geduldig en beheerst mens ben. Uiteindelijk geeft het wel voldoening, want de kinderen zijn reuze blij met hun gemaakte jurkjes en gaan er zo snel mogelijk in rondlopen. Het vervelende is wel dat nu iedereen weet dat ik kan naaien en dat ze alles prachtig afgewerkt terug krijgen, in of uitgenaaid, zonder dat er iets van te zien is want Neli heeft voor ieder jurkje, shirtje, broekje, rokje een plan, krijg ik dagelijks van minstens zes kinderen te horen 'dit jurkje heeft geen ritsje, deze rok is me te groot, deze heeft een gat en het blousje van mijn schooluniform heeft geen knoopjes meer'. Ieder kind heeft wel een stuk of 5 schrijnende kledingstukken. Eerst denk je mijn hemel wat veel, maar wat zijn nou 5 jurkjes? Ga eens tellen in je eigen kledingkast. (hier doen we dat in koffers) Ik probeer er wel een beetje structuur in te houden. Ik werk per kind en van klein naar groot. Gisteren werd mijn werk belemmerd door een stroomstoring, die begon om half 9 in de ochtend en eindigde om half drie 's middags. Ik dacht oh dan verricht ik wel hier en daar wat handwerk, moet ook gebeuren, maar daar wordt een mens wel vrij snel scheel van.

7 maart 2007

Sinds 3 en een halve week geef ik hier dus iedere dag naailes aan een groepje kinderen. De kinderen komen vrij laat uit school, dus is er helaas niet zoveel tijd. Ik heb iedere dag maar een half uur met drie kinderen en er zijn allerlei factoren die voor nog meer vertraging zorgen, zoals de wasdag. Eens in de zoveel tijd is het wasdag en dan komen de kinderen niet. Vorige week werden we halverwege de les gestoord door het bezoek van twee Duitsers en een Bangalorees (Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka, dat ten westen van Andra Pradesh ligt, dat weer ten noorden van Tamil Nadu ligt, heb je 'm?).Er zijn ook dagen dat de kinderen zo laat uit school komen dat we nog maar een kwartiertje hebben, maar ondanks alles gaat het bij sommigen wel voorspoedig. Zeker niet bij allemaal. Er zijn kinderen, die zelfs het inzicht niet hebben, dat als je de naald op de stof naar links wil hebben, je het naar rechts moet verplaatsen. Ik had laatst een meisje, die de spelden zo had aangebracht, dat aan de ene kant alleen de kop nog zichtbaar was en aan de andere kant een heel klein puntje en toen vroeg ze waarom die spelden er steeds uitvielen, my goodness! In het begin waren de kinderen uitermate voorzichtig met de machine en totaal verbaasd over het feit dat hij op electriciteit liep en dat alles 'vanzelf' ging. Zagen ze me de stekker in het stopcontact steken, vroegen ze nog of ik electriciteit nodig had. Ze hebben wel heel veel plezier in. Na de eerste les, waarin ik begonnen was de machine uit te leggen (draad spannen, spoeltje maken, spoeltje plaatsen..) kwam Franklin de volgende dag naar me toe om te checken of ze alles wel goed had opgeslagen in haar hoofd en jawel. Veel kinderen vergeten steeds dat ze de onderdraad, omhoog moeten halen, als ze het spoeltje geplaatst hebben, ik blijf het herhalen, volgens mij begrijpen ze niet goed wat er gebeurd en ik ben erg slecht in dingetjes uitleggen, die ik zelf zo logisch vind, dat het enige dat ik erover kan zeggen 'da's gewoon logisch' is. Maar de kinderen leren mij ook dingen. Zo zaten we voor het eerst te spelden en Franklin (zeer aanwezig, humorvol en druk kind, maar ook erg oplettend en goed van geheugen) pakte een zwarte speld uit het doosje. Ze bekeek de speld en zei: Oh I don't want to start with this one. Dus ik vroeg wat er mis was met die speld en ze waren er allemaal heilig van overtuigd dat het ongeluk zou brengen, als je begon met een zwarte speld. Dus voor wie nog gaan naaien de komende tijd: nooit beginnen met een zwarte speld! Men is nogal bijgelovig in dit wonderlijke landje. Zo rekte ik me eens uit - daar heb ik vaker behoefte aan - met mijn hand boven mijn hoofd en toen werd me verteld dat ik mijn handen in geen geval boven mijn hoofd moest houden, want dan zou er iets naars gebeuren bij mij thuis terwijl ik weg was. Nu ben ik momenteel voortdurend weg van huis, dus kan er nogal wat gebeuren daar. Ondanks de vertragingen, lesuival, duitsers, zwarte spelden, en stuurproblemen, hebben de meeste kinderen de machine helemaal door, weten ze hoe ze een naad moeten maken met een gezigzagt randje en zijn we begonnen met het maken van een zoom. Uiteraard wilden ze allemaal, alle siersteken even uitproberen en ik heb ze maar gelaten, krijgen ze een beetje feeling met het sturen en ik zou het ook gewild hebben als ik hun was, heel graag zelfs denk ik.

Al snel nadat ik was aangekomen kreeg ik er een nieuw reisdoel bij.

11 februari 2007

Donderdagavond zat ik op mijn bed nog wat te lezen (de krant uiteraard, alsof ik ooit iets anders lees) en toen kwam ineens Salomie mijn kamer binnen geslopen, een meisje uit de 10th standard, met een heel verlegen gezicht. Ik dacht eerst, oh die komt gewoon even babbelen, maar ik merkte aan haar dat ze me echt iets te vertellen had, of eigenlijk iets te vragen, wat ze me liever niet had hoeven vragen. Eind april eindigt hier het schooljaar. De meisjes uit de 10th standard moeten hier dan weg en verder zelf uitzoeken wat ze gaan doen. Het komt er op neer dat ze dan om hun middelbare school af te maken, elders nog de 11th en 12th std af zouden moeten maken. De meeste meisjes hebben daar de mogelijkheid toe omdat er door de hele familie gespaard wordt zodat dat ene kind kan studeren. En je raadt het al het is de familie van Salomie niet gelukt. Haar ouders zijn in het bezit van 1 koe en 3 kippen. Het lijkt mij dat dat sowieso niet echt een vetpot is, maar daar komt dan nog bij dat ze het land waarop ze leven huren en dat het de laatste jaren veel te weinig regent, zodat er geen gras groeit en de koe geen eten heeft als ze het niet kopen. Het gezin leeft nu van het geld dat Salomies' zus verdient in een fabriek waar katoen wordt verwerkt tot garen. Los van het feit dat die mensen dus geen nagel om aan hun gat te krabben hebben, is boer zijn zonder land zo'n beetje het laagste na bedelen wat je in India kunt bereiken. In Salomies woorden: 'If I don't study, I will have to bend my head and walk on for the rest of my life'. Beter zou ik het geloof ik niet kunnen verwoorden. Het verhaal sloeg bij me in als een bom, kom je net van je gymnasium, waar het voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat daar een studie op volgt, dat het niet eens ter discussie wordt gesteld, de vraag is daar gewoon: wat ga je studeren en wanneer, maar niet of je wel gaat studeren. Ik heb nu ook echt zin om te gaan studeren, door de vorige ervaring hier in India ben ik echt een gemotiveerd mens geworden. Laat ik het zo zeggen: ik wil iets en heb daar veel voor over. Salomie heeft nog veel meer redenen om gemotiveerd te zijn om te gaan studeren en ik realiseerde me wat een verschrikking het zou zijn om niet te kunnen studeren. Ik was me ineens totaal bewust van de urgentie van haar probleem. Iedereen weet dat in ontwikkelingslanden mensen vaak niet verder komen dan de basisschool, als ze daar uberhaupt al terecht komen, maar nu werd me de omvang van het probleem duidelijk. Los daarvan dat het voor Salomie zelf heel erg eh -ik kan weer geen net woord vinden- is, is het ook zonde voor het hele land. Dit is weer zo'n typisch geval van niet duurzame ontwikkelingshulp. Geef dat kind nog een paar jaar wat financiele steun (des noods in de vorm van een lening, een soort IB groep lening met lage of geen rente, een soort microfinaniering, als ze gestudeerd hebben is de kans ten slotte groot dat ze ook een redelijke baan krijgen later) en het rendement is zowel voor het kind, als voor haar familie, als voor India een stuk hoger. Het is toch niet voor niets dat ik volgend jaar iedere maand studiefinanciering krijg. Dat is echt niet omdat ze mij zo aardig vinden (waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik niet aardig ben). Ze gaan er vanuit dat ze dat later als ik een baan heb terugkrijgen (weten zij veel dat ik de ontwikkelingshulp in wil, wat echt geen donder op levert, hehe!). Het is gewoon dood en doodzonde. Terug naar het probleem in kwestie: Salomie vroeg mij, of ik daarin iets voor haar kon betekenen, het komt erop neer dat ik haar enige hoop ben op het moment... Tijd voor actie met mijn luie rijke reet?!

Al snel kwam mijn luie rijke derrière in actie en wist ik Marissa Gaanderse en mijn broer Kees Kooren mee te krijgen in het plan om een stichting op te richten. De Stichting Onderwijs voor India werd op 6 augustus 2007 opgericht in Nederland en Salomie kon haar middelbare school voortzetten.

Ga naar:
Reisverslag 2006, Nelle
Reisverslag 2008, Nelle
Reisverslag 2009, Nelle
Reisverslag 2010, Nelle