Reisverslag 2008

In de zomer van 2008, na mijn eerste studiejaar economie aan de Universiteit van Amsterdam, ging ik terug naar India om te zien hoe het met Salomie en de zes andere kinderen ging, die al ruim een jaar op kosten van onze stichting naar school gingen. Deze keer samen met Patricia Kooijman. Ik wilde hen graag thuis bezoeken, omdat ik erg benieuwd was naar de leefsituatie van de families van de kinderen die door de Sevai Society geholpen worden.

2 september 2008

Helaas was er te weinig tijd om dit in het weekend te doen, dus de kinderen zelf waren niet thuis. Er ging ook een meisje uit het kindertehuis mee, dat in dezelfde buurt woont dus zijn we ook even bij haar moeder langs geweest.
Het meest indrukwekkende was het hutje waar Salomie woonde, het meisje waar de Stichting om begonnen is. Het hutje was zo klein dat er bijna geen fatsoenlijke foto van binnen van te maken was. Stond je in het ene hoekje dan kreeg je het andere hoekje er net op. Het huisje was ongeveer zo groot als mijn slaapkamer in Amsterdam (dwz voor degenen die er nog nooit geweest zijn ongeveer 2x3,5) en daar wonen dan 4 mensen. De oma van Salomie liet ons het hutje zien, er was verder niemand thuis. De mensen die in hutjes wonen sluiten hun huis bijna niet af als ze weg gaan, het enige dat je in die huisjes vindt dat zijn een paar potten en pannen en stenen om op te koken. De meeste hutjes bestaan uit een lemen muurtje, een deurtje waaronder je moet bukken en een dak van een bepaalde soort bladeren of gevlochten asbestplaten. Tussen de muur en het dak zit een grote kier waar frisse lucht en regen door naar binnen kunnen. Er zitten niet echt ramen in en er ligt natuurlijk geen vloer in zo''n hutje, dus het is er vochtig en donker en het ruikt er een beetje muf.
Als we dachten dat we in een wat ruimere hut terecht waren gekomen bleken er drie families bij elkaar te wonen. Sommigen hebben wel electriciteit, een aparte combinatie, geen vloer of een waterdicht dak, wel tv.
Ik wilde al heel lang weten hoe de kinderen uit het kindertehuis bij hun ouders woonden. Nu heb ik het eindelijk gezien en het was zeer indrukwekkend.

Daarnaast bezochten we ook de andere projecten van de Sevai Society om te zien waar nog meer hulp voor nodig was.

24 augustus 2008

Vrijdag hebben we de projecten in Trichy bezocht. Ze hebben er inmiddels 1 schoolbus, maar dat is eigenlijk nog niet genoeg. Mr Selvaraj, die daar 'in charge' is vertelde dat er 33 kinderen zijn waarvan 1 of allebei de ouders blind zijn. Deze kinderen zijn extra kwetsbaar voor kinderarbeid. De overheid heeft huizen voor de blinde mensen gebouwd en de kinderen gaan dus gratis naar school bij de Sevai Society. Sociale woningbouw in opkomst!
De leraressen die de leiding hebben over het primary en het secondary gedeelte van de school hadden een heel lijstje gemaakt waar de Stichting allemaal mee zou kunnen helpen; boeken, nog een schoolbus, er moet een kindertehuis komen (de ouders hebben enorme moeite deze kinderen goede voeding en zorg te geven), lunch op school (werd de vorige keer ook al genoemd ivm gezondheid van de kinderen), schoolbankjes, computers uitbreiding van de hoeveelheid personeel en de speelplaats.

Ook zijn we ook op bezoek geweest bij een project van Stichting Derde Wereld Hulp.

6 augustus 2008

We verblijven nu in 'tulip garden'. Een heuse oase van Nederlandse rust voor kinderen die besmet zijn met HIV. Dit is een project van de Stichting Derde Wereld Hulp (sdwh), een Nederlandse organisatie. We zijn hier vooral om te leren hoe het anders kan en om inspiratie op te doen. De kindertjes hier zijn natuurlijk kwetsbaar, maar er wordt heel erg goed voor hen gezorgd. De sfeer is volkomen anders dan in Madurai, de kinderen hebben hele andere manieren en zijn minder overwelmend. Ze hebben geen last van het aandachtstekort wat in Madurai zo zichtbaar is. Ze hoeven hier niet zo hard te vechten voor hun plekje, dat krijgen ze gewoon. De kinderen eten aan tafel en met bestek vanwege de hygiene, in de ochtend en avond krijgen ze medicijnen van de verpleegster die hier vast in dienst is. Zij gaat regelmatig met de kinderen naar het ziekenhuis voor bloedtests en dan worden de medicijnen weer bijgesteld. Alles ziet er erg mooi uit hier en er is veel speelgoed aanwezig.
Het zijn kinderen met heftige verhalen. Zo is er hier in kindje waarvan de moeder in de prostitutie zat en die vermoord is, een vader heeft ze ook niet meer. Gisteren moesten de mensen hier met twee meisjes naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van hun jonge moeder -eind 20- die op sterven lag door aids. Toch was bij de kinderen weinig emotie te zien, er gebeuren hier vreemde dingen.
De mensen van sdwh zorgen dat ieder kind een eigen sponsor heeft in Nederland, die krijgen foto's van de kinderen en kunnen cadeautjes opsturen. Het leek me aanvankelijk een leuk concept, goede manier om donateurs te werven, maar nu ik hier wat langer ben begint het me steeds meer tegen te staan. Het draait bijna meer om de donateur dan om het kind. Alles wordt heel geforceerd op de foto gezet, het is niet zo puur als het lijkt en voor het kind hier blijven die sponsors toch geldschieters. Ik weet niet of ik mijn gevoel goed over kan brengen, maar het heeft iets onnatuurlijks.
Alles is hier ook erg Nederlands, de kinderen zeggen zelfs 'eet smakelijk' en 'slaap lekker'. Er zijn wel wat Indiase accenten en het vaste personeel is Indiaas, maar de kinderen hebben veel meer Hollandse gewoonten en gedachten. Hier zijn ze heel blij, maar uiteindelijk wonen deze kinderen toch in India en niet in Nederland, dus ook hier plaats ik mijn vraagtekens bij. We hebben hier een hele leerzame tijd, zeker ook inspirerend, alles heeft twee kanten en wat de beste keuze is, dat weet niemand.

En uiteraard deden we ook gewoon leuke dingen met de kinderen.

24 augustus 2008

Ons kalenderproject is een groot succes. Je kunt zoveel zien aan de kinderen als ze bezig zijn. Sommigen zijn heel onzeker, wachten lang voordat ze beginnen en pakken er dan maar een boek bij m iets na te tekenen. Anderen beginnen meteen te tekenen, het kan ze niet schelen wat de andere kinderen maken ze doen helemaal hun eigen ding. Parveen, het kwetsbare meisje over wie ik al vaker geschreven heb in de weblogs van 2006 en 2007 (zie oa. (ja ik heb wat met dat kind) Struisvogelei 2006 en natuurlijk op de fotopagina) leeft helemaal op tijdens het tekenen. Ik geloof niet dat ik haar al eerder zo in haar nopjes heb gezien met iets. De meeste kinderen maken gewoon 1 tekening voor de kalender. Voor Parveen scheuren we nu per dag minstens 5 blaadjes uit een schetsboek, het is niet aan te slepen en geloof het of niet het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Ze tekent heel geconcentreerd, gaat het liefst niet buiten het kringetje andere kinderen zitten, zeer gedetailleerd en maakt composities over het gehele vel, wat we bij haar leeftijdsgenootjes eigenlijk nergens terug zien (6 jaar). Ze besteedt ook bijzonder veel tijd aan 1 tekening.
Gisteren heb ik met Patricia een twisterspel van een laken gemaakt, dus daar gaan we vandaag wat leuks mee doen. We hebben nog een laken over, waar we een wandkleed van willen maken met de kids.




Ga naar:
Reisverslag 2006, Nelle
Reisverslag 2007, Nelle
Reisverslag 2009, Nelle