Reisverslag India

Op 15 juni 2011 was het dan zover. Ik ging voor het eerst naar India. Wat een avontuur! Na een lange reis kwam ik aan in Madurai, een stad in het zuiden van India. Daar werd ik opgehaald door de coördinator van het kindertehuis Halleluah Children Home waar ik 12 weken zou gaan verblijven. Bij het kindertehuis aangekomen stonden alle kinderen al klaar om me te verwelkomen, maar dan wel Indian style. Geweldig!

Niet lang na mijn aankomst in het kindertehuis voelde ik me er al helemaal thuis. De 82 meiden die in het tehuis verblijven creëren met z’n allen zo’n gezellige sfeer dat je je er helemaal op je plek voelt. De meiden wilden ook alles weten over mij, mijn familie en Nederland. Tijdens de gesprekken met hen hebben zij een hoop over de Nederlandse cultuur geleerd maar ik ook heel veel over de Indiase cultuur. Fascinerend vind ik het.

Maar ik was niet in India om vakantie te vieren. Ik wilde graag vrijwilligerswerk doen op de school die zich naast het tehuis bevindt. Ik had aangegeven leraressen te willen assisteren op school. De eerste zes weken liep ik mee met de lagere klassen van het basisonderwijs. De meeste leraressen lieten me helaas niet veel doen. Nadat ik had uitgelegd dat ik niet India wilde verlaten denkende dat ik niets had bijgedragen, mocht ik dan toch zelf les geven aan de wat oudere kinderen. Ik gaf Engelse les en mocht zelf bedenken hoe ik dat deed. Dat was erg leuk om te doen. De kinderen vonden het heel leuk dat ik kwam lesgeven aangezien ik dat natuurlijk heel anders deed dan ze gewend waren van hun leraressen.

Naast de vele interessante cultuurverschillen waar ik vaak gewoon hard om kon lachen, waren er ook cultuurverschillen waar ik minder hard om kon lachen. Zoals het feit dat het de normaalste zaak van de wereld is dat kinderen geslagen worden. Het ergste is nog wel dat ze om niets geslagen worden. Het rijmpje niet hard genoeg opdreunen of een volleybalwedstrijd verliezen levert daar al een pets in je gezicht op. Ik vond het erg moeilijk om dat aan te zien. Ook vond ik het onbegrijpelijk hoe de meiden van het tehuis op school gediscrimineerd worden omdat zij van arme families komen. Het kastensysteem bestaat helaas nog zeker wel.

’s Ochtends gaf ik dus Engelse les op de Xavier Matriculation Higher Secondary School en ’s middags (na de siësta!) vermaakte ik de kinderen in het tehuis. Ik houd zelf erg van knutselen en dat heb ik dus vaak met de kinderen gedaan. De kinderen hebben nauwelijks speelgoed en knutselspullen, dus dat moest ik even aanschaffen. Vervolgens was het vechten om de lijm, scharen, stickers, etc. Best wel chaotisch, even een middagje knutselen. We hebben collages gemaakt, we hebben geschilderd, we hebben maskers gemaakt, we hebben verjaardagskaarten gemaakt, en vooral heel veel kleurplaten ingekleurd. Ook samen puzzelen, spelletjes spelen of met de Duplo spelen vonden ze geweldig.

De eerste paar weken gaf ik ’s avonds ook Franse les. De eerste week was de opkomst hoog maar naarmate ze zich realiseerde wat een moeilijke taal het was en hun eigen huiswerk ook steeds meer werd, haakten er velen af. Soms hielp ik de kinderen met hun huiswerk of ging ik voorlezen aan de kleinere kinderen. Dan wilde ze zelf ook een stukje lezen. Daar moet je heel veel geduld voor hebben! Waar je ook veel geduld voor moet hebben is het maken van een fruitsalade voor 82 meiden. De kinderen in het tehuis krijgen eigenlijk nooit een stuk fruit. Dus ik dacht, waarom maak ik geen fruitsalade voor iedereen. Ik nam twee grote tassen mee naar de stad, legde met handen en voeten uit aan de winkeliers wat ik wilde hebben en ging toen met twee zware tassen vol fruit weer naar het tehuis. Daar heb ik vervolgens een paar uur mango’s, papaya’s en bananen zitten schillen. Een hoop werk maar de meiden stelden het zeer op prijs.

Maar ik wilde natuurlijk ook het land een beetje bekijken. Allereerst moest ik natuurlijk de grootste tempel van Madurai bezoeken, de Meenakshi Tempel. Maggi, de leidster van het tehuis, liet me de toeristische plekjes van de stad zien. Verder heb ik een paar weekendjes weg georganiseerd. De eerste was naar Kodaikanal, een mooi plaatsje in de bergen. Het was er prachtig en het was ook heel fijn dat het daar geen 38 graden was. M’n tweede weekendje weg was naar Chennai, de grootste stad in Tamil Nadu. Daar verbleef ik bij een hele gezellige en gastvrije familie. Tijdens dit weekend ontmoette ik ook de oprichter van SEVAI Society, de stichting die onder andere het Halleluah Children Home heeft opgericht.

In augustus ben ik acht dagen naar New Delhi geweest. Daar ontmoette ik een vriend van mij die ik al vijf jaar niet gezien had. Altijd fijn om iemand te kennen die je rond kan leiden! We hebben vele plekken bezocht in het noorden van India waaronder uiteraard de Taj Mahal in Agra. Heel indrukwekkend! Het was ook fijn om tijdens die week weer een keer een Europees ontbijtje te kunnen eten. Ik had vooral yoghurt en kaas erg gemist.

Halverwege mijn verblijf in het tehuis kwamen nog twee Nederlandse meisjes langs, Lisanne en Marjolein. Zij hadden voor hun vertrek naar India geld ingezameld en gingen tijdens hun verblijf in het tehuis bekijken waar ze dat aan gingen besteden. Uiteindelijk hebben ze 82 slaapmatjes, rugzakken, handdoeken en dekens gekocht. Ook hebben ze ongeveer een complete bibliotheek aangeschaft. De kinderen waren er erg blij mee. Het was voor mij ook leuk om twee kamergenootjes te hebben. Met z’n drieën is het ook makkelijker iets te organiseren voor de kinderen dan alleen. We hebben een photo shoot gedaan met de meiden. Eerst hebben een aantal meiden twee grote lakens beschilderd om als achtergrond te gebruiken. Vervolgens hebben we iedereen gevraagd zijn mooiste kleding aan te doen. Ze kregen wat make-up op en vervolgens hebben Lisanne en Marjolein honderden foto’s staan maken van alle meiden. Een geslaagde middag! Naderhand heb ik alle meiden een envelopje met een paar foto’s gegeven.

Samen met Lisanne en Marjolein hebben we Maggi ook meegenomen op safari in Kerala, een provincie ten westen van Tamil Nadu. We hebben weinig beesten gezien (behalve bloedzuigers!!) omdat het weer zo slecht was. Desondanks toch een geweldig dagje weg gehad. We hebben in een boomhut overnacht waar we steeds opgeschrikt werden door een rat. We hebben heel hard gegild maar ook heel hard gelachen.

Op m’n laatste zondag in het tehuis heb ik een groot verjaardagsfeest georganiseerd. Er wordt in het kindertehuis vrijwel geen aandacht besteed aan de individuele verjaardagen van de meiden. Dus ik dacht, dan vieren we alle verjaardagen gewoon op één dag. Het was gelijk een beetje mijn afscheidsfeestje, ook al vertrok ik pas vier dagen na het feestje. Ik heb een chocoladetaart van zes kilo besteld, een zooitje Fanta, koekjes en snoep ingekocht. Ik had zelf al slingers gemaakt en er waren nog ballonnen van Lisanne en Marjolein om de boel te versieren. We hebben eerst samen gezongen, taart gegeten en Fanta gedronken. Vervolgens was het tijd voor typische verjaardagspartijtje spelletjes. We hebben snoep happen gedaan, stoelendans zonder stoelen (want er waren niet genoeg stoelen) en een knutselwedstrijd gehouden.

Na dit geslaagde feestje begon de dans show die de meiden voor me hadden voorbereid. Wat kunnen die meiden goed dansen! Zelfs de kleintjes hadden een dansje voorbereid. Na een dankwoordje van het management aan mij en een dankwoordje van mij aan iedereen van het tehuis gingen we lekker een Dvd’tje kijken. Ik had er een aantal gekocht in Delhi zodat er een beetje meer variatie was in wat de kinderen konden kijken op die ene dag in de week dat ze TV mogen kijken.

De dag van m’n vertrek was ik best verdrietig. Je bouwt toch een band op als je zo lang bij deze geweldige meiden woont. M’n tijd in India was een geweldige ervaring waar ik met veel plezier aan terugdenk. India is in één woord: WOW! Een indrukwekkend en mooi land met fascinerende cultuurverschillen, heerlijk eten en geweldig gastvrije en kleurrijke mensen, zowel van buiten als van binnen.

I will be back!