Reisverslag 2008

Madurai, 28 juli 2008

who's your father, who's your mother?

'Probeer India niet te begrijpen, dat kost je je verstand'.. las ik in een boek over India in het vliegtuig op weg hierheen.. 'India is indrukwekkend, tegenstrijdig, mooi en wreed tegelijkertijd'. Hmmm.. ik was heel benieuwd naar dit onbegrijpelijke stukje werelddeel geworden intussen. Na een lange reis van bijna 24 uur, vermoeiend maar ook heel bijzonder, kwamen we aan in downtown Madurai! Jippie, we waren er! In de auto, opweg naar het kindertehuis, zag ik voor het eerst iets van het Indiase buitenleven in de stad.. Prachtige vrouwen in kleurige sari's (soort omslagrok/jurk), de bekende loslopende koeien, mensen die zich wassen in de rivier, overal gekleurde reclame, mensen rij aan rij zittend op kleedjes met bergen vers fruit en groente, kokosnoten, overal kokosnoten.. het was alsof ik echt in een film was beland en ik keek Nelle met grote ogen aan, 'is dit echt?' Het verkeer is hier trouwens echt vreselijk (ik geloof dat dat in de rest van Azie ongeveer hetzelfde is). De enige verkeersregel is hier; Maak herrie zo hard je kan en je krijgt voorrang. In de auto hobbelen, zwier en zwaaien we dan ook heen en weer en inderdaad, met een beetje heen en weer getuter , gaat iedereen voor ons aan de kant.. En nee, aan flitspalen en verkeersboetes doen ze hier ook al niet.
Bij het kindertehuis in Madurai werden we als een soort popsterren onthaald, 65 meisjes keken Nelle vrolijk aan; 'Sister, how are you, Sister, how's your father, Sister, how's your mother, Sister, are they fine??'. En.. 'who's is she?'.
Allebei behoorlijk vermoeid door de lange reis, besloten we eerst maar eens wat te eten. Het eten is hier erg goed verzorgd. Twee stevige, gezellige Indiase 'mama's' maken speciaal voor ons gezond eten in schoon water bereidt en, tot nu toe, behoorlijk mild gekruid (fijn voor onze buikjes!). Daarna zijn we even ons bedje ingedoken, we kwamen niet meer uit ons woorden, zo moe waren we.
….
Inmiddels kennen ze m'n hele naam en roepen ze die met z'n allen in koor, wanneer ik de kinderen tegenkom, heel leuk!
'sister, what's your ambition? what's your study, what's the name of your father, your mother?' Ik moest een beetje aan tante Es denken bij deze vragen.. Familie is hier erg belangrijk blijkbaar.
Na het eten hebben we muziek gezongen met de kinderen, en moesten we voor ze dansen op muziek van The Beatles (die heeft Nelle vorig jaar geïntroduceerd). Love me do, is daar favoriet, ze zingen hem allemaal hard mee in het Engels met een flink Indiaas accent.
Ik had trouwens van tevoren toch wel een ander beeld van kinderen in een kindertehuis; arm, kwetsbaar, schuchter.. maar deze meiden zijn allemaal harstikke sterk, spontaan en nieuwsgierig, extreem nieuwsgierig : )
…

Tot snel,
ps; Terwijl ik net m'n laatste zin typ, komt Nelle me vertellen dat er een man op een olifant de straat in komt lopen.. Artis komt hier gewoon naar je toe..!

liefs,
Patricia

Madurai 31 juli 2008

Mannen in luiers.. en meer

Hey hallo allemaal!
Wat leuk om jullie reacties te krijgen en te lezen, dat brengt Nederland weer een stukje dichterbij en dat is best fijn!
…
M'n ogen zijn al een beetje meer terug in m'n oogkassen gezonken. Ik heb m'n draai hier gevonden, de kinderen vertrouwen me meer en meer en andersom.
Langzaamaan komen ook de verhalen achter hun stralende gezichtjes los, meestal behoorlijk schrijnend..
Een ouder meisje bijvoorbeeld, vertelde dat ze liever niet meer naar huis gaat in de vakanties omdat haar ouders haar voedsel niet kunnen betalen en ze dit zielig voor ze vindt.
Veel kinderen schreeuwen letterlijk om aandacht, ze willen alles laten zien, stellen honderd vragen en geven je veel complimenten. Allemaal erg lief, maar het zegt ook veel over de hoeveelheid aandacht die ze tekort komen (in het kindertehuis is er buiten de kokkin en 2 lieve schoonmakers, niemand die echt op ze let)
Nelle en ik hebben inmiddels een activiteitenplannetje gemaakt om dit een beetje goed te maken in de tijd dat wij er zijn.
Tot nu toe zijn we al een beetje onderweg, we spelen Nederlandse spelletjes met ze (Anne-Mariakoekoek vinden ze te gek!)
en zingen en dansen met en voor ze, tot de zweetdruppels op ons voorhoofd staan (wat hier overigens snel gebeurd, want de temperatuur is hier flink gestegen de laatste dagen).
Inmiddels loop ook ik hier rond in een felgekleurd Indiaas gewaad, bestaande uit een soort tuniek met broek en bijpassende sjaal die op een speciale manier op je schouders wordt vastgespeld. De kinderen helpen me graag met het precieze aankleden, plakken een bindi op m'n voorhoofd en doen m'n haar op Indiase wijze. Als (lange) buitenlander val je in dit plaatsje al erg op, en zo voel ik me toch iets vrijer.
…
Aanstaande zaterdag vertrekken Nelle en ik met de trein naar Andra Padesh, een deelstaat wat meer noorderlijk. Na een lange treinreis zullen we daar een week verblijven bij een kindertehuisproject opgezet door 2 Nederlanders.. Ik ben supernieuwsgierig!

Liefs,
Patricia

Vijayawada, 5 augustus 2008

Met 1 been in Nederland

Vanakam (hoi)!
Inmiddels is hier weer bijna een week verstreken en heb ik zoveel nieuwe dingen gezien en gedaan, dat ik me dit keer maar zal beperken tot wat hoofdlijnen (ja echt..)
Inmiddels verblijf ik, veel meer noordelijk (zie kaart), in Vijaya Wada in de staat Andra Pradesh, een van de armste staten in India. Afgelopen weekend namen Nelle en ik afscheid van het kindertehuis in Madurai en maakten onze eerste treinreis met een slaaptrein.

En nu zitten Nelle en ik hier, in een soort kindertehuis-resort, Tulip garden. Een verblijf voor kinderen met HIV, die door hun ouders (veelal gestorven) niet kunnen worden (op)gevoed.Opgezet door een Nederlandse vrouw die ooit in India als verpleegkundige kwam werken en verschillende (te)huizen voor arme kinderen heeft opgezet in de buurt.
De omgeving is hier overigens echt prachtig, enorme uitgestrekte rijstvelden, hobbelige zandweggetjes, en heel veel dorpjes met lemen hutjes (wat iets heel rustigs en karakteristieks heeft). Er heerst veel armoede in deze deelstaat, er worden veel moorden gepleegd (vrouwen die door hun man worden vermoord, of in brand gestoken, zodat ze een nieuwe bruidschat kunnen innen bij de volgende vrouw). Klinkt allemaal echt weerzinwekkend en tegenstrijdig met het beeld hier (dit is enkel 1 schokkend verhaal van alle die ik de afgelopen dagen heb gehoord), maar inmiddels zie ik het al meer als deel van deze cultuur en deel van India.. het is hier maar bizar (positief en negatief)...
Het kindertehuis hier trouwens ook wel een beetje. De kinderen spreken hier allemaal een woordje Nederlands, zingen Nederlandse liedjes o.a., en dragen Nederlandse kleren. Zelfs hun manieren zijn meer Nederlands dan de gemiddelde Indiaer, ze zijn bijvoorbeeld veel minder preuts hier.
Wat me gelijk opviel is de ongelooflijke liefdevolle sfeer die hier heerst. De kinderen lijken en zijn hier volgens mij, echt gelukkig! Groetjes!

Chennai, 13 augustus 2008

Be free!

Op dit moment logeren we bij een gezin midden in Chennai, een moderne stad met een paar miljoen inwoners.
….
De familie hier bestaat uit een moeder, haar 2 dochters en 2 zonen, een tante en haar dochter. Moeder is type: kwebbeltante en ontzettend gek op gezelligheid. Ze ziet ons het liefst 12 uur per dag om haar heen.
Ah.. bijna vergeten.. (haha zijn jullie nog een beetje wakker na dit epistel).. gister hebben we de man ontmoet die achter de stichtingen van Nelle en Gracy zit, Ignacimuthu. Een priester die ook professor is en werk doet in een labaratorium op het college-terrein. Een erg slimme, blije man. Ik vond hem veel weghebben van Gandhi in zijn jongere jaren (Nelle begint nu heel hard te lachen, toch vind ik het echt..heus niet alle India-ers lijken op Ghandi!) We kregen een uitgebreide rondleiding langs alle labaratoria. Een waar onderzoek werd gedaan naar biopesticiden. Dankzij dit onderzoek is er nu een gratis biopesticide op de markt die boeren zo kunnen gebruiken voor al hun gewassen.

Liefs,
Patricia

Madurai, 21 augustus 2008

Genoeg te bele v/z en

Hi lieve allemaal,
Terwijl het weer in Nederland de afgelopen week niet extreem goed was, naar mij verteld is, blijven de temperaturen hier ongeveer hetzelfde. Hier in Madurai (terug bij het eerste kindertehuis) is het overdag tussen de 35 en 37 graden.. Ik dacht altijd dat ik hier absoluut niet tegen kon, maar het is best te doen..Het zweten went en hoort bij India. Met de stof, smok, de blubber en afval op straat, leer je snel leven (ik voel me net Floddertje en vindt dat prima!) De regen vind ik hier trouwens wel echt een verademing! Het regent en onweert hier elke namiddag echt heftig en terwijl de kinderen hun mutsjes opzetten truien aantrekken (omdat het dan ook 5 graden afkoelt) ren ik het liefst door alle plassen ,buiten of naar boven, het dak op, waar je de onweersbuien in de verte, prachig kunt zien!.
Vorige week woensdag schreef ik voor het laatst. Op dat moment waren we in Chennai bij het gastgezin met de gezellige moeke en haar dochters, zus, nichtje en zoons. Die middag bezochten Nelle en ik een klein kindertehuis in de buurt. Ook dit was voor Nelle weer veel herkenning, voor mij weer nieuw. In het kindertehuis woonden ongeveer 20 kleine Indiase meisjes en jongetjes. Ik heb flink wat geknuffeld met alle kleintjes daar..
Now we are back again.., na een prima treinreis (de langste en beste tot nu toe!) zitten we nu al een kleine week in het eerste kindertehuis waar we waren, in Madurai. Het was voor mij weer even wennen, na zoveel plekjes en kindjes gezien te hebben, blijft dit toch de plek waar nog zoveel te doen en te verbeteren is..! De kindjes lijken gelukkig, maar er zijn veel kwetsbare/beschadigde kindjes tussen. En hoe meer we met ze doen (we maken nu met ze een grote verjaardagskalender), hoe meer je ze leert kennen en hoe meer je ziet.
Gister las ik in een tijdschrift dat hechting met de ouders de eerste paar jaar ontstaat, en dat een goede hechting zo bepalend is voor de rest van je leven. Veel kinderen hier missen die hechting totaal, ze zijn al heel jong in het kindertehuis achtergelaten, tussen 75 grote zussen. Helaas, letterlijk achtergelaten, want veel ouders (of ouder of andere familie) hebben geen geld om te bellen, verzorgingsproducten voor hun kind te kopen of om langs te komen.. Gelukkig hebben ze het supergezellig met elkaar, en nu hebben wij het dus gezellig met hen!
Vandaag zijn we een clubje meiden gaan aanmoedigen bij een districtwedstrijd khokho-game (een soort tikkertje voor gevorderden) iets van het kindertehuis vandaan. Ik zat als een viswijf (/of vrouw) te schreeuwen toen ze uiteindelijk in de finale speelden.. te gek om te zien! Uiteindelijk niet gewonnen maar ik heb weer veel geleerd over de competitieve sfeer in India op sportgebied, sporten neemt men hier erg serieus en dat is heel goed, maar het ging vandaag in sommige teams, naar mijn idee, wel erg ver..
Nelle en ik vermaken ons hier dus nog best! Genoeg te zien, maar ook nog genoeg te doen. Want met nog dik een week te gaan zijn we onszelf nu doelen aan het stellen voor dingen die we zeker zelf nog willen doen en die we met de kinderen willen doen..
(stiekem leidt dat 'thuis'-gedachtes lekker nog een beetje om de tuin..)

Tot vlot!
liefs
Patricia

Madurai, 27 augustus 2008

Ratatatataaa!

[In een eerdere mail op mijn weblog, vroeg ik mijn familie en vrienden om wat geld over te maken om een klein pakketje met verzorgingsproducten te kunnen geven aan de kinderen in het kindertehuis die dat niet hebben.]
Wat te gek, een paar dagen later nogmaar en al het geld is al bij elkaar gespaard! Dankjulliewel (ik ben helemaal in happy-stemming, zo leuk dit voor de kindjes te kunnen doen! Zo leuk dat ik zulke meelevende lezers heb!)..
Gelijk vanochtend ben ik dan ook naar de plaatselijke bank geriksjaat en heb een heeele berg roepies gepind. Bij een plaatselijke supermarkt wist ik dat ze veel hadden voor goedkope prijzen dus met vier verkoopmeisjes om me heen, begon ik mijn slag te slaan.. 30 zeepjes, 30 shampooflesjes, 30 olieflesjes.. na een tijdje was m'n winkelwagentje behoorlijk vol en alle meisjes om me heen waren er behoorlijk giechelig van geworden. 'is for you?', vroeg een meisje nogal verlegen. (zal ik ja zeggen, dacht ik, kijken hoe ze dan reageert..)..met wat handen en voetenwerk maakte ik duidelijk dat ik het niet voor mij was, maar voor kindjes in een kindertehuis en dat ik het geld gespaard had in Nederland (nouja.. zo min of meer, tja.. hoe leg je anders uit dat je een weblog hebt en daarop mensen hebt gevraagd geld te doneren, in gebarentaal)
De eerste buit heb ik al netjes gegroepeerd in m'n kamer staan..nu nog de laatste restjes (de supermarkt was door zn voorraad heen)Van het restbedrag koop ik voor ieder kind een klein linnen tasje en een dvd van hun lievelingsfilmster (ze hebben hier maar 2 dvd's). De producten samen waren iets goedkoper dan gedacht dus kan ik nog iets extra's kopen. Ik heb de kinderen nog niets verteld, over dat ik al wat spullen gekocht heb.. ze zullen het morgen wel zien : )
Snel meer..

Bedankt iedereen!!
Liefs,

Patricia

Nederland, 4 september 2008

Da capo al fine (we zijn er weer!)

Hey hallo medelanders!

Veilig en wel sta ik weer met beide benen op Nederlandse kleibodem. En dat voelt wel heel fijn Een nieuw avontuur volgde er gelijk achteraan..
een reisje naar m'n nieuwe woonplaats: Amsterdam!..
Tijd om weer achter de computer te kruipen..
Om dan, nog op de valreep, wat belevenissen van de laatste week in India op te schrijven, om deze weblog mee af te sluiten..
Geschreven op 29 augustus, vrijdag:
Vandaag hebben Nelle en ik de eetkamer wat opgepimpt door een groot beschilderd laken op te hangen, gemaakt door een aantal kinderen. Het resultaat is harstikke hip, de hele kamer is er gelijk een stuk vrolijker door, precies wat we wilden! Onze kamer is op dit moment een soort tijdelijke gallerie, vol met open potjes verf, kwasten in bakjes water, van allerlei knutselspullen.. we hebben ons enorm uitgeleefd als twee knutseljuffies; we hebben met z'n tweeen een groot twisterspel gemaakt en gister voor het eerst gespeeld.Het was helemaal leuk, veel gelachen, een ideaal spel voor de kinderen hier! Verder is de kalender al bijna klaar..nog wat laatste handelingen en dan kunnen we hem ook gaan ophangen in de eetkamer. Tijdens het maken hiervan konden we mooi de kindjes een beetje observeren; vragen ze telkens wat ze moeten doen, doen ze alles zelf, werken ze samen? We zijn er zelfs achter gekomen dat een meisje helemaal niet zo dom is als dat ze door veel kindertehuiskinderen wordt gezien,(iedereen zegt dat ze niet kan lezen en reageert vaak nogal bot op haar gedrag), maar juist heel creatief en eigenzinnig..dit meisje, Barween, kwam altijd 's middags binnenwandelen, ging in een hoekje ongestort zitten schilderen en leverde vijf uur later, trots, een hele berg met tekeningen bij ons in. Elke dag opnieuw.De tekeningen waren super precies en heel verfijnd voor haar leeftijd (ja, dit begint op een beeldende therapie-analyse te lijken..) Wat een simpele tekenopdracht al niet kan laten blijken.. (Als ik hier langer was gebleven had ik haar ongetwijfeld aan meer creatieve therapiesessies onderworpen, haha)..

De kinderen waren ontzettend blij met alle tasjes met spulletjes! Een groot applaus voor jullie, namens de kinderen!(jammer dat ik het niet opgenomen heb, en jullie kon laten horen). Dankjullieharstikkewel!

Na veel heen en weer gezwaai, reden we weg bij het kindertehuis..
genoeg om over na te praten voor de uren in het vliegtuig (ondertussen swingend 'love me do' zingend.. en nog een keer, en ..nog een keer)

...

Tot vlot!

Liefs!