Zaterdag 15 augustus 2009

'We are not suffering'

Er is
behoorlijk wat veranderd hier. Een buitenstaander vindt het misschien kleine
dingetjes, maar ik zie ook wat voor impact die dingetjes hebben op de kinderen.
Mary die al jaren schoonmaakster was hier is dat nu niet meer. Waarom ze er
niet meer werkt is me niet helemaal duidelijk. Er zijn wel een nieuwe warden en
een assistent warden aangenomen; Maggie en Rose. Maggie is wat ouder (misschien
40) en Rose schat ik eind 20. Beide zijn goed opgeleid (ook daadwerkelijk om
met kinderen te werken) en spreken ook aardig engels.

Het blijft natuurlijk lastig om met drie personen (nummer 3 is Pappati de kok)
een kindertehuis met 75 kinderen te runnen, maar dit is al een hele
verbetering. Ze hebben meer plezier in het werk dan Jaculin had en weten wat ze
doen.

Zo is er bijvoorbeeld veel meer structuur aangebracht in het studeren na
schooltijd. Kinderen zitten in kleine groepjes, wat verder uit elkaar (was
altijd met z'n allen op een hoop, lekker door elkaar roepen) en worden echt aan
het werk gezet (was rommel maar aan, als je maar zorgt dat het klaar is voor
morgen). Bij de jongere kinderen (zeg groep 3 tot en met 5) krijgt 1 kind de
leiding over de rest en doordat Maggie blijbaar goed doorheeft wie daar
geschikt voor zijn, loopt het verbazingwekkend gestroomlijnd! Ishwarya heeft in
de 3rd standard (groep 5) groep de leiding en ze heeft een natuurlijk gevoel
voor democratisch leiderschap volgens mij. Ik zat met die groep een spelletje
te doen en ze zorgde er echt voor dat iedereen mee kon doen geen 'nee zij niet
want zij kan het niet' meer zoals ik vorig jaar steeds kinderen hoorde roepen
maar 'kom erbij ze leert het wel'.

Er zijn een aantal wat ouderen kinderen, die veel van de zorg voor de kleintjes
op zich hebben genomen. Jessi Clara en Harini (6th standard = groep 8) zijn
echt schatjes voor ze, heel ontroerend.

Er wordt nu in zekere zin dus wel meer van de kinderen gevraagd. Gisteren was
een vakantiedag, want het was de verjaardag van Krishna en 's ochtends gaven 2
3rd standard kinderen (groep vijf) Ajita en Rajeshri les aan UKG (Upper
Kindergarden, kleuterklas) en 1st standard (groep 3) leerlingen. Maggie had ze
op gang geholpen en het ging uitstekend!

Ook vanwege het feit dat er nu niemand meer is voor de schoonmaak en voor het
helpen met snijwerk voor Pappati. Nu worden daar de kinderen voor ingezet, op
zich ook prima zolang erbij gelachen mag worden, toch? Heb eergisteren avond
met een paar kinderen lakens uit staan kloppen en dat maakt geluid en je kunt
lakens zo mooi op en neer laten gaan, het was al met al dikke pret. Ze mochten
alleen wel wat kritischer zijn op de hygiene, dat blijft erg dramatisch. De
vloeren schoonmaken is nog steeds eerst vegen en dan een emmer water erover
heen, en het sanitair wil je al helemaal niet weten. Indu Mathi (9th standard =
3e klas middelbare school) zei dat alle betere manieren die Caroline (steunt
met Nederlandse stichting het project in Trichy en heeft vorig jaar 3 maanden
in het kindertehuis doorgebracht) ze geleerd had, toch weer verdwenen waren uit
het pakket. Met zo'n druk dagprogramma val je misschien sneller terug in je
oude makkelijke gewoonten.

Behalve nieuw personeel zijn er ook nieuwe kinderen, waarvan een aantal echt
nog heel jong, 3 jaar. 's nachts slapen ze alleen in hun onderbroek omdat dat
praktischer is als ze in hun bed plassen, ze liggen wel gewoon op een matje.
Koud zullen ze het niet hebben, maar je bent dan wel een erg makkelijke prooi
voor de muggen en die zijn er momenteel echt veel! Twee van de nieuwe kinderen
spreken geen Tamil maar Telugu, best ingewikkeld voor ze denk ik, maar gelukkig
spreekt Maggie Tamil en Telugu, en het zijn nog hele kleintjes, dan leer je
makkelijk een taal aan toch?

Verder wordt hier tegenwoordig op erg serieus niveau gesport. Het senior Kho
Kho team (zie vorig jaar) is echt enorm vooruit gegaan, ze trainen 's ochtends
en 's middags, ik denk in totaal wel 3 uur, zeker de toppertjes van het team,
die krijgen soms nog extra training. Er is inmiddels ook een junior team en dat
is ook al niet mis, ook hun toppertjes trainen extra. Van maandag tot en met
woensdag werden er wedstrijden gehouden op onze school en beide teams wonnen de
finale met vrij veel gemak, nu door naar district level. Subiksha is inmiddels
zelfs Tamil Nadu state player en heeft afgelopen jaar tot in Madhya Pradesh
(deelstaat in midden/noord India) aan wedstrijden meegedaan.

Ze hebben er gelukkig ook veel lol in, ze hebben een jonge vent als trainer,
die tussen het serieuze trainen door gewoon met ze zit te geiten. Niet zo'n
autoritair afstandelijk type zoals je ze hier nogal eens tegenkomt.

Woensdag 26 augustus 2009

Laat ik
beginnen met mijn persoonlijke (klein)geestige zorgen van de week. Allereerst
een aanvaring met mijn geleedpotige medeloge in het kindertehuis. Rond een uur
of twee 's nachts loop ik met een slaperig hoofd terug van de badkamer naar mij
slaapkamer, waar ik tot mijn schrik verwelkomd word door de welbekende
Tropische Gigakakkerlak (ofwel Gigantus Kakkerlakkus Tropicana volgens het
systeem van Linneaus) die de brutaliteit had om mijn bed te bezetten. Daar
kroop 3 centimeter breed 7 centimeter lang over mijn bed (MIJN BED!). Ik was
meteen klaarwakker en bijna net zo helder van geest als altijd, dus ik paste
het eerst denken dan doen principe toe, dacht terug aan de tijd dat Jaculine
hier nog de scepter zwaaide (of eigenlijk lineaal) pakte een bezem en veegde
hem met mijn altijd charmante zwiep de kamer uit. Hij blij, ik blij.

Twee avonden later werd Madurai geteisterd door regen onweer en vooral power
cuts. We hebben hier standaard geen stroom tussen 4 en 6 's middags, Madurai is
zuinig en goed voor je voedsel in de ijskast met 40 graden buiten. Goed geen
probleem, maar de laatste week is het net volkomen onbetrouwbaar, vooral met
slecht weer. Het was al laat en ik was bezig naar bed te gaan toen ik een
diarreemoment aan voelde komen. Dus ik naar de WC en net op dat moment dat je
niet meer weet of je het nou koud hebt of juist bloedheet van de kramp valt de
stroom uit. Daar zit je dan op een WC die al niet doortrok en nu ook nog zonder
licht. Terwijl ik daar zat in het pikdonker en nog wel kon lachen om mijn eigen
knullige situatie, bedacht ik me dat heel veel mensen in India noch
electriciteit, noch een toilet hebben. Ik dacht aan alle mensen die ik langs
treinrails en weggetjes had zien zitten. Onder die 'heel veel' mensen zijn weer
heel veel kinderen, die dood gaan aan diarree. En dan zijn we weer aangeland in
de harde realiteit van India. 43 % van de kinderen ondervoed, 460 miljoen
mensen leven onder de armoedegrens. Er veranderen wel dingen. Zo hebben we hier
aan de rand van Madurai -die inmiddels al niet meer echt de rand is-
tegenwoordig een pinautomaat, standaardmodel van de State Bank of India met
airco en bewaker en een supermarkt met echt gangpaden en zelfs kleine
karretjes! Het heeft de oppervlakte van een kleine Albert Heijn To Go, maar
alle luxe is er te koop. Voor die ene dollar per dag die de armoedegrens
voorstelt zou je er een pak tissues uit Polen kunnen kopen waar met grote
letters op staat 'Imported from European Union'. Ik kom hier tegenwoordig ook
regelmatig andere blanken tegen, die ik al net zo verbaasd nakijk als alle
Indiers. Nog iets nieuws hier: lijmsnuivende jongetjes.

En dan de dingen die niet veranderen; half kreupele vrouwen in vale sari’s
lopen rond, geen idée waarheen, mensen uit de arme wijken komen met grote
zakken tussen het afval zoeken in de rijke wijken op zoek naar iets eetbaars of
bruikbaars en laten er hun geitjes grazen voor zover er iets te grazen valt en
allerlei andere tekens van ernstige armoede. Al die tegenstrijdigheden doen
zoveel vragen rijzen en vooral of die 460 miljoen en die andere arme mensen die
nog boven de armoedegrens zitten er ooit uit komen. Waar staan die 500 miljoen
mensen die van landbouw moeten leven in dit land over 10 jaar of over 20 jaar?

Vorige week
dinsdag heb ik de Mary Matha School in Trichy weer bezocht. Ik was blij kennis
te maken met de nieuwe leiding daar; George en zijn vrouw Hedwig. Inmiddels
wonen zij met hun 2 maanden oude dochtertje en de moeder van Hedwig boven op de
school. Vorig jaar werd er nog gebouwd aan het verblijf, dit jaar werd ik van
harte uigenodigd op er eens te komen logeren. Ik ben met Hedwig langs alle
klassen gegaan. Binnenkort komen er bankjes in de klaslokalen waar de kinderen
nu nog op de grond zitten en krijgt de school computers en microscopen. We
konden het geld voorschieten dankzij onze ruime begroting en omdat we ook vast
vooruit gespaard hebben voor het komende schooljaar. Er wordt echter nog steeds
gespaard voor dit doel op www.1procentclub.nl/projects/trichy. Hedwig was al
even bevlogen als Selvaraj, die hier tot en met mei nog de leiding had. Ze
stelde me voor aan alle personeelsleden, van schoonmaaksters tot principal en
vertelde over de kinderen. George zijn engels was niet zo goed (vreemd, hij
heeft economie gestudeerd) maar hij leek me een zachtaardig karakter te hebben.
Hij was erg nieuwsgierig naar Nederland en voor ik het wist had ik een kaartje
van Nederland getekend met vanalles erop en eraan en een prachtige tekening van
dijken en pompen gemaakt om het below sea level idee uit te kunnen leggen. Ik
heb ook kennis gemaakt met de vijf leerlingen die dit jaar 10th standard
eindexamen hebben gedaan en nu op kosten van onze stichting verder gaan. Van twee
kinderen zijn de ouders ‘daily wagers’ op het land en dus een deel van het jaar
werkzoekend. Dit zijn denk ik de meest typische onder-de-armoedegrens-gezinnen.
Het grootste deel van de leerlingen van de Mary Matha School, maar ook van de
kinderen in het kindertehuis hier in Madurai komt uit zo’n typisch gezin.

Ze wonen in hutjes en er is vaak eigenlijk al niet genoeg geld om allemaal
gezond van te kunnen eten, laat staan voor bijvoorbeeld schoolspullen.
Misschien herinneren jullie je dat Patricia vorig jaar toiletspulletjes gekocht
heeft voor de kinderen (zeep, shampoo, tandpasta, enz.). Dit jaar wilde ze
opnieuw een klein projectje doen, dus heb ik Maggie en Rosie gevraagd wat er
nodig was: schoolspullen, toiletspullen en handdoeken voor de kleintjes (die
drogen zich nu af met kleding). Ik ben alle kinderen gaan vragen wat ze tekort
kwamen. Bij sommige kinderen duurt het even voor ze iets durven te zeggen, maar
als ze merken dat andere kinderen gestructureerd en zonder schaamte alles
opnoemen wat ze niet hebben, komen zij ook wel op gang. Vragen in India is voor
mij het meest verwarrende cultuuraspect. Als je bij mensen te gast bent mag je
alles vragen, maar dan hoef je niks te vragen, want je wordt behandeld als een
godin. Toen ik bij Gracy's familie aanbood om ze ergens op te trakteren als
bedankje voor ons verblijf, stond Rhani, Gracy's moeder me wat verbaasd - net
niet beledigd - aan te kijken, dacht even na en zij toen 'We are not
suffering'. In een klap vatte ze India's gastvrijheid samen. Vorig jaar bezocht
ik met Patricia wat families van kinderen uit het kindertehuis. Deze typische
onder de armoedegrens families wilden ons persee een flesje frisdrank aan
bieden. Daarmee hebben ze de helft van hun dollar van die dag al uitgegeven,
maar ook hun trots laten zien. Dankbaarheid wordt niet verwacht als je van
gastvrijheid gebruik maakt. Als je vriendelijk lacht en dankjewel zegt, brengt
dat vaak giegels los, want dan ben je een beetje raar. Als je daarentegen
gebruik maakt van hulp wordt er heel veel dankbaarheid verwacht en hulp vragen
is dan ineens wel heel beschamend en als je teveel vraagt als kind dan wordt
dat als slecht gedrag ervaren.

Om kort te gaan; als je mensen wat beter leert kennen en cultuurverschillen er
niet meer toe doen, blijkt dat er toch best veel gesufferd wordt hier. Het
resulteerde uiteindelijk in een lijst van bijna 50 verschillende producten. 50?
ja 50, de een heeft een gelinieerd schrift nodig, de ander juist ongelinieerd,
de een wil een etui, de ander vindt een pennenbak praktischer en ga zo maar
door. Ik heb de afgelopen week dus echt geshopt als een malle in zeven
verschillende winkeltjes hier in de buurt en ben inmiddels een graag geziene
klant. (Oh ja dat was ik al want wie wil er nou geen whitie in zijn
shop:->). Veel pret gehad met shoppen. Bij een heel klein winkeltje bestelde
ik 37 zeepjes en dat vrouwtje stond me verbaasd en ongelovig aan te gapen, het
duurde even voordat ze begreep en geloofde wat ik wilde, ze haalde er een vent
bij van een winkeltje wat verderop om de prijs van al die zeepjes te berekenen.
Iedere keer als ik er terugkom voor een mangosapje begint ze te lachen. Dankzij
de tamil lessen die ik weer krijg van de kinderen, kon ik gisteren uit het
verhaal van een vrouw opmaken dat haar jongere broer de handdoeken die ik vroeg
uit de stad moest halen en dat ik morgen terug moest komen. Het was ook een
lastig karwei, want sommige kinderen kwamen gisteren nog met ‘oh ik heb
eigenlijk ook een schrift nodig’ en ‘oh ja ik heb geen lineaal’ en ‘ik dacht
dat ik nog tandpasta had, maar nee!’, zo ging het de hele week dus ik bleef maar
inkopen doen tot net nog de laatste dingetjes. Alles voor alle kinderen apart
in zakjes gedaan en ik ben werkelijk gesloopt, want na iedere lange winkeldag
besteed ik de namiddagen en avonden met de kinderen. In mijn laatste week hier
vind ik het lastig een rust moment te nemen, want ik denk steeds: nu kan het
nog!

Vanavond deel ik de zakjes uit aan de kinderen en morgen moet ik mijn boeltje
alweer inpakken. Vrijdag heb ik nog 6 uur in Chennai om nog wat dingetjes te
bespreken met Ignacimuthu (ik en al mijn vragen:>) en een lunch te nuttigen
bij Gracy. What you need you ask!

Reisverslag 2006, Nelle
Reisverslag 2007, Nelle
Reisverslag 2008, Nelle